ตะแบกบานแล้วร่วง
“..สีม่วงที่พี่ชื่นชม หรีดหริ่งระงม พี่ปล่อยน้องให้ตรมคนเดียว รวงเอ๋ยรวงทองต้องร้างคนเกี่ยว รวงข้าวคอยเคียว น้องนี้คอยเหลียวคอยนับวันรอพี่มา กลับเถิดหนาสาวบ้านนายังคอย” เพลงข้าวคอยเคียว ต้นฉบับโดยคุณผ่องศรี วรนุช
ความที่เป็นเด็กบ้านนอกโตมากับทุ่งนาและสวน ที่มักจะเห็นต้นอินทนิลไม้จำพวกเดียวกับตะแบก ดอกสีม่วงขาวบ้านสะพรั่งเมื่อถึงต้นฤดูแล้ง จากปลายฤดูเกี่ยวข้าวไปตลอดแล้ง แดดแล้งลมแล้งกับฟางข้าวแห้งสุดลูกตา กับดอกม่วงขาวลู่สะบัดลมที่โบกแรง เป็นความสุขตลอดฤดูแล้งของคนที่รักในฤดูนี้
แดดร่มลมตกเมื่อวันสองวันก่อน เดินหิ้วกล้องตัวรักไปเดินเตร่สัมผัสลมแล้งในสวนสาธารณะที่เพิ่งเปิดใหม่บนถนนศรีบูรพา ริมบึงน้ำขนาดใหญ่ ด้วยความตั้งใจหลักคือไปถ่ายดอกตะแบกให้ฉ่ำใจ เพราะหมายตามาหลายวันมากแล้ว และอยากพักจากอะไรหลาย ๆ อย่าง อยากอยู่กับหน้าแล้งที่เป็นหน้าแล้ง ที่ไม่ใช่แล้งหนาวแล้งฝนอย่างช่วงก่อน
เอามาให้ชมพอผ่อนคลาย ในฐานะที่ห่างหายจากเขียนอะไรในนี้มานานพอควร แถมดอกไม้อื่นกับบรรยากาศอื่นรายรอบ ระหว่างนี้แดดร่มผมก็ไปหมกมุ่นกับหน้าแล้งส่วนตัวของผมแถวนี้ทุกวัน สุขเล็ก ๆ ตามประสาครับ
“ได้ยินไหมพี่ เสียงนี้ คือสาวบ้านนา พร่ำเพรียกเรียกหา ตั้งตานับเวลารอคอย คอยเช้า คอยเย็น ไม่เห็นสักหน่อย
ปีเคลื่อนเดือนคล้อย รักเอ๋ยจะลอยรักเอ๋ยจะลอยแรมไกล อีกเมื่อไรรักจะคืนรื่นรมย์… ”
One Response to ตะแบกบานแล้วร่วง
25 April 2011 at 15:28
โอ้ นึกว่าจะหายยาวเลย กะจะรออ่านเรื่องแมวซะหน่อย